Różna ilość pamięci alokowanej dla tablicy zmiennych a wskaźników na zmienne
Ostatnio zmodyfikowano 2019-09-29 17:38
dlakin95 Temat założony przez niniejszego użytkownika |
» 2019-09-29 15:43:54 Zawsze można zaalokować obiekty wirtualne które są "jednego typu" w tablicy statycznej, a tam gdzie jest potrzebny dostęp do wirtualnych obiektów utworzyć tylko tablicę referencji. class T {
public:
T() { };
virtual ~T() { };
virtual void print() { qDebug() << "T"; }
};
class T1
: public T
{
public:
T1()
: T()
{ };
virtual ~T1() { };
virtual void print() override { qDebug() << "T1"; }
};
class T2
: public T
{
public:
T2()
: T()
{ };
virtual ~T2() { };
virtual void print() override { qDebug() << "T2"; }
};
int main() {
T1 * t1 = new T1[ 10 ];
T2 * t2 = new T2[ 10 ];
T ** t = new T *[ 20 ];
for( uint i = 0; i < 10; i++ ) {
t[ 2 * i ] = t1 + i;
t[ 2 * i + 1 ] = t2 + i;
}
for( uint i = 0; i < 20; i++ )
t[ i ]->print();
delete[] t1;
t1 = null;
delete[] t2;
t2 = null;
delete[] t;
t = null;
}
[/i] |
|
Elaine |
» 2019-09-29 16:35:16 | Jeżeli wiesz, że tekst nie będzie dłuższy niż np. 10 znaków, to bardziej opłaca się zdefiniować tablicę 10-znakową, niż pozwalać na to, aby std::string wykonał dynamiczną alokację dla tekstu o długości np. jednego znaku, bo i tak dynamiczna alokacja jednego znaku zje więcej pamięci, niż ta stała 10-znakowa tablica. |
W każdej istotnej implementacji biblioteki standardowej dziesięcioznakowy std::string jest przechowywany wewnątrz samego std::string, bez alokacji. |
|
pekfos |
» 2019-09-29 17:38:25 | Zawsze można zaalokować obiekty wirtualne które są "jednego typu" w tablicy statycznej, a tam gdzie jest potrzebny dostęp do wirtualnych obiektów utworzyć tylko tablicę referencji. |
Zaczynasz wchodzić na terytorium optymalizacji konkretnych przypadków. Nie zawsze jest sens się tym zajmować. Nie można zapominać o prawie Amdahla przy rozważaniu każdej inwazyjnej optymalizacji. Oczywiście, możesz to zastosować do każdego przypadku pojedynczych alokacji, ale pamiętaj że mechanizm ogólnego przeznaczenia musi też umieć pamięć zwalniać i wykorzystywać ponownie. Gdzieś będziesz musiał przechowywać jakąś mapę zajętości pamięci, albo listę wolnych adresów do ponownego użycia. W najlepszym razie wiesz, że nie potrzebujesz możliwości zwalniania pamięci, ale wtedy osobne bufory na różne typy zaczynają tracić sens, bo możesz po prostu przydzielać kolejne adresy z jednej tablicy nie przejmując się fragmentacją. Lepiej nie nazywaj rzeczy po swojemu. Nie ma czegoś takiego w C++ i standard nawet mówi mówi wprost, że nie będziesz miał [..] tablic referencji. |
|
| 1 « 2 » |