Po kilku krótkich rozdziałach wprowadzających (stanowiących otoczkę programowania w C++) powoli zbliżamy się do właściwej nauki języka C++. Pierwszą rzeczą, którą się zajmiemy w tym rozdziale to wyjaśnienie programu, którego użyliśmy do przetestowania działania zainstalowanego środowiska programowania. Mamy więc następujący kod:
#include <cstdio>
int main()
{
printf( "Test dzialania Code::Blocks" );
return 0;
}
Powyższy kod programu pomimo, iż nie jest zbyt ambitny prezentuje klasyczną budowę pisanych programów w języku C++. Przeanalizujmy poszczególne wiersze programu.
Pojęcie dyrektywy
Wszystkie wiersze, które zaczynają się znakiem
# nazywamy dyrektywami preprocesora. Każda dyrektywa musi zaczynać się od nowego wiersza.
Dyrektywa #include
Pierwszym wierszem, który występuje w programie jest
dyrektywa #include <...>
. Dzięki niej mamy możliwość dołączania plików do własnego programu. Jeśli mamy potrzebę dołączenia więcej niż jednego pliku - kilkukrotnie wykorzystujemy wyżej wspomnianą dyrektywę, a za kropki wstawiamy nazwę dołączanego pliku.
Język C++ w czystej postaci ma stosunkowo skromny zestaw instrukcji do którego nie ma potrzeby dołączania żadnej biblioteki. Instrukcje, które są wbudowane w język C++ służą w głównej mierze do sterowania przebiegiem programu i organizacji kodu. Nie ma w nim jednak wbudowanych instrukcji za pomocą których mógłbyś wyświetlić tekst, komunikować się przez sieć czy też wyświetlać grafikę na ekranie. Za pomocą dyrektywy
#include
można jednak dołączyć biblioteki, które nas interesują i dzięki temu można w łatwy sposób pisać po ekranie, korzystać z karty sieciowej, dźwiękowej czy też graficznej.
Biblioteka cstdio
Ostatnią rzeczą, która nie została jeszcze wyjaśniona w dyrektywie
#include <...>
jest to, co zostało wpisane w miejscu kropek, czyli
cstdio (stdio.h).
cstdio (stdio.h) jest standardową biblioteką, należącą do standardu C++ dzięki której mamy możliwość pracy z konsolą (wypisywanie komunikatów, interakcja z użytkownikiem) jak i możliwość dostępu do plików znajdujących się na dysku. Dzięki dołączeniu tej biblioteki, w programie mogliśmy użyć funkcji
printf, jednak o tym będzie nieco później.
Pełną listę funkcji dostępnych w bibliotece
cstdio (stdio.h) możesz znaleźć w dokumentacji znajdującej się na łamach niniejszego serwisu.
Funkcja printf
Jak nietrudno się domyślić funkcja
printf służy do wypisywania tekstu na ekranie. Tekst, który chcemy wypisać umieszczamy w podwójnych apostrofach. Tak więc wpisanie do naszego programu wiersza
printf( "Test dzialania Code::Blocks" );
spowoduje wypisanie na ekranie komunikatu:
Test dzialania Code::Blocks
.
Warto w tym miejscu wspomnieć, że funkcja
printf będzie wymagała docelowo dużo szerszego wyjaśnienia, ponieważ jest ona bardzo rozbudowana. Nie będę tego robił jednak jeszcze teraz ze względu na to, iż przyda nam się trochę większa wiedza niż ta, którą obecnie dysponujesz.
Blok główny programu
Pozostała, niewyjaśniona część kodu jest to:
Jest to tzw. blok główny programu. Wszystko co jest zawarte między klamrami funkcji
int main() będzie wykonywane, aż do momentu napotkania instrukcji
return...;
gdzie za kropeczki wstawiamy dowolną liczbę - symbolizuje ona kod wyjścia programu.
Programy powinny zwracać kod wyjścia 0, co informuje środowisko systemowe, że program zakończył się poprawnie. Ostatni fragment kodu zawsze będzie występował w naszych programach. Z czasem ulegnie on modyfikacjom, niemniej jednak na chwilę obecną niniejszy fragment kodu jest w zupełności wystarczający.